سلام بر لبهای رسول اللّه که میلاد تو را به درگاه پروردگار، سبحه گفت و نام یگانهات را از دست جبرئیل گرفت و در گوش عصمتت زمزمه کرد!
سلام بر لبخند سرافراز علی علیهالسلام ، که در طلوع تو اتفاق افتاد!
سلام بر تو، امامتِ فردای پس از علی!
سلام بر تو، شباهتِ بیشائبه محمدی!
سلام بر اقیانوس کرامت و سخاوتی که از دامان «کوثر» و «ابوتراب» برخاست.
سلام بر لحظه هایی که تو را آوردند!
امام حسن مجتبی دومین امام شیعیان ۱۵ رمضان سال دوم هجری چشم به جهان گشود. کریم اهل بیت و مجتبی از مهم ترین القاب این حضرت است. امام حسن مجتبی در طول عمر خود دو بار تمامی دارایی اش را در راه خدا خرج کرد. به دلیل بخشندگی و کارهای خیرش لقب کریم اهل بیت را به او داده اند.
در این ماه پربرکت رمضان که درب‌های میهمانی خداوند به روی زمین و زمینی‌ها باز شده است، ولادت تو به مانند نوری در میان پرتوهای رنگین و پرتلالؤ، تابیدن گرفته و به‌سان شعله‌ای خاموش نشدنی به شب‌های زمین درخشیده است.
در این ماه پربرکت و پرمهر رمضان، چه خبری بهتر از نوید آمدن تو می‌توانست دل‌های ما را دوباره به آسمان نزدیک کرده و به سان سپری در برابر آتش دوزخ قامت راست کند.
ای حسن مجتبی، ای نخستین گل نورسیده بهار فاطمه و علی؛ تو با آمدنت شب‌های سیاه زمین را روشن ساخته و چون نوری ابدی به قلب‌های بشریت تابیدی… اسم تو نوید صلح و دوستی و قدم‌های باوقار و پرصلابتت نشان از تحکیم و مودت دارد…
میلاد تو را خداوندِ ازل و ابد با موبه موی موشکافی دانش خویش حساب کرده بود تا تو در وقتی پدیدار شوی که برای قهرمانی سال‌ها بعد حتی ثانیه‌ای درنگ در کار نباشد. باران سختی بر زبان آورد و خاک را به شنیدن واداشت؛ و خاک سراپا گوش از سر اطاعت سکوت کرد. باران مژده‌ای بر لب داشت که پروانه‌ها و پرستو‌ها ناگاه سرازیر زمین شدند. هنوز باور نداشت. خاک هنوز حیرت زده بود که صدای لبخند آغازین تو زندگی را متولد کرد. همه ایستادند. همه سکوت کردند و لحظه‌ای بعد هیاهوی تماشای تو عالم را بزمگاهی ابدی بدل کرد. چه قدر ستاره بر زمین نازل شد چه قدر شکوفه از کویر سر زد. چه قدر نیایش و استغاثه به اجابت رسید لحظه رسیدن تو…
رمضان معطر شده است از عطر خوش بوی یاسمن اهل بیت (ع)، از حُسن «حسن» که گام بر گستره زمین نهاده و جهانی را منور ساخته است.
فرشتگان به پای کوبی پرداخته اند و اسحار این شب ها، پیام آور نور و روشنی اند.
در نیمه رمضان، نور حق جلوه کرده است و دومین امام نور، پای بر زمین نهاده و آن را متبرک کرده است.
او امام مجتبی (ع)، سید نجیبان است و به یمن این میلاد، شیعیان علی (ع) از شادی در قالب تن نمی‌گنجند و شادی نوشان کوثر محبت اویند.
امام حسن علیه السلام میوه مبارک قرآن و عترت است؛ فرقان عدل و امامت. حق است، فرزند حق است، مرامش حق است و کلامش حق. نامش حق است و پیامش حق، که باید ادامه دهنده راه حق شود. ولادتش در ماه نزول حق بود، ماه قرآن، ماه روزه، ماه نماز و آزمون‌های سخت الهی؛ تا شکوه آفرینش خدا را به تجلی بگذارد.
تا خدا هست و خدایی مینمی‌دانم اگر تو نمی‌آمدی، آیا زمین به ماه، روی خوش نشان می‌داد؟ آیا چیزی می‌داد که از رخوت در بیاییم؟
کریم اهل بیت علیهم السلام میوه دل واپسینْ پیامبر! عالم، مدیون کرامت توست. کند، مجتبی مشکل گشایی می کند.
امام حسن مجتبی (ع) :
«« شوخی، بزرگی و ابهت را از میان می برد »»
«« شخص ساکت از بزرگی و وقار بیشتری بهره مند است »»
قال الامام الحسن بن علی علیه السلام:
«بَینَ الْحَقِّ وَ الْباطِلِ أَرْبَعُ أَصابِعَ، ما رَأَیتَ بِعَینَیکَ فَهُوَ الْحَقُّ وَ قَدْ تَسْمَعُ بِأُذُنَیکَ باطِلاً کَثیرًا.»
امام حسن علیه السلام فرمودند: بین حقّ و باطل به اندازه چهار انگشت فاصله است، آنچه با چشمت بینى حقّ است و چه بسا با گوش خود سخن باطل بسیارى را بشنوى.
تحف العقول ص. ۲۲۹
تهیه وتنظیم :سیدمجتبی علوی
مازندران _ساری
